De zingende slaven van Uncle Ben´s

De VOC-mentaliteit is weer helemaal terug op de tv. Rustig zappend wordt de Nederlandse televisiekijker onder gedompeld in patriottisme. Melk van echt Hollandse koeien, zonder dubbel paspoort; Arische thee, voor en door landgenoten; Ons Bier, waar die gekke buut’nlanders vooral van af moeten blijven; en natuurlijk de klassieke oranje-boven-worst. Niet alleen de reclame bureaus richten zich met overgave op Henk en Ingrid, ook tussen de commercie door bloeit het oud Hollandsche sentiment. Ron Brandsteder heeft zijn eigen speeltuin gekregen om nostalgische spelletjesavonden te doen herleven. Linda de Mol probeert haar bijdrage aan de partijkas van Rita te rechtvaardigen door Ik hou van Holland de ether in te slingeren. De recente reorganisatiewoede in het publiek bestel heeft islamiserend Nederland achtergelaten zonder Moslim Omroep. Wakker Nederland springt in het gat. Zonder een verklaring af te leggen over de vraag welke landgenoten volgens de Telegraafzender vooral op één oor liggen.

Dit is geen vaderlandslievende televisie. Hilversum geeft eerder blijk van een hang naar grootvaders Nederland, wellicht moeten we zelfs nog een generatie verder terug kijken.

Het wachten is nu op een Uncle Ben’s commercial waarin en slaven vrolijk zingend Surinaamse rijst bejubelen als Hollands glorie. Dan kan de slavenmeester lekker in de weer met zijn zweep, want pindakaas.., daar wordt je groot en sterk van. Ongehinderd door kritische programma’s als Netwerk en Nova zapt Henk naar het voetbal bij nieuwsuur. Ingrid kan zich daarna vergapen aan het lid van Rutger dat net zoveel in beeld is als die roze microfoon. Ondertussen wordt de ontwikkelingshulp zonder slag of stoot in de media weg geboekesteijnt, waarom zou je geven als je ook gewoon kan nemen? De televisie wordt langzaam geherkolonialiseerd.

Met of zonder subsidie is het kwartje bij programmamakers en marketeers gevallen. De Nederlander is niet graag kritisch op zich zelf. Of onze sporters nou aan de coke zijn of de verkeerde binnenbocht nemen, zelfs met kickboxen winnen we nog een zilveren medaille bij het voetbal. De verzamelde zendgerechtigden staan te trappelen om te duiden hoe trots we daar op moeten zijn. En ons Geert blijft klagen over die kwaadaardige linkse media, maar als door de Haagse rancune dadelijk ook maar iets van dit Trots op Nederland gevoel wordt aangetast, pissen Henk en Ingrid iedere Hilversumse brievenbus onder.

Opium des Volkes

Iedere 10e van de maand staat gemarkeerd in menig agenda. Maandelijks kopen zo'n 3 miljoen mensen een staatslot en het gros komt er bekaaid vanaf. Dit zoethoudertje van de staat doet dienst sinds 1726, ruim een eeuw voordat Marx sprak van een Opium des Volkes.

Kuddedieren die we zijn hebben wij ook een gezamenlijke 12 magere investeringsjaren (kosten €2300,-) onder de riem en een winstuitkering van nog geen €1000,- in de zak. De staatsloterij voelt zo langzamerhand als een vrijwillig boetesysteem van de staat, waar alleen ijdele hoop tegenover word geplaatst.

Aangezien dit kabinet al luistert naar de roep van 1,5 miljoen mensen mag híér ook best wel eens aan gesleuteld worden. Maar zelfs de liberale vleugel van het kabinet Rutte heeft grove maling aan de markt van onbeloonde staatssteun. Geen erkenning van deze aderlatingen, maar wel de toezegging elke denkbare overtreding financieel zwaarder te straffen.

De volgende keer dat Henk of Ingrid, al bellend in de auto, gepakt wordt met 60km/h op een woonerf, zonder gordel om en met drie kinderen op de grill, mag hier best eens rekening mee worden gehouden. Als de aanstaand premier dit collectieve markt-massochisme tegemoet wil komen én het ambtenarenbestand wil saneren, kan de bezuiniging wat ons betreft beginnen bij het opheffen van het CJIB. Laat de staatsloterij vaststellen hoeveel loten we moeten kopen voor het negeren van een rood sein. Wij sturen het bonnetje graag op.